Đorđe Mihailović, poznat kao čuvar Zejtinlika, preminuo je 2. jula u 96. godini. Život je proveo kao čuvar na Srpskom vojničkom groblju u Solunu, Zejtinliku.
Povodom godišnjice proboja solunskog fronta, u ime ministra odbrane Aleksandra Vučića, komandant Garnizona Vranje i Četvrte brigade Kopnene vojske brigadni general Milosav Simović uručio je 29. septembra 2012. godine Vojnu spomen medalju za zasluge u oblasti odbrane čuvaru srpskog vojničkog groblja na Zejtinliku u Solunu Đorđu Mihajiloviću.
Pogledajte film o deda Đorđu
Ovaj film o Zejtinliku i deda Đorđu, snimljen je pre četiri godine, priredili su istoričar Đorđe Bojanić i đakon Dejan Jovanović. U ovoj tridesetominutnoj priči narator je Dragana Nešić, prof. srpskog jezika.
Od deda Đorđa ćemo u filmu čuti da je prvi čuvar groblja bio Savo Mihailović koji je bio na čelu grupe zadužene za eshumaciju srpskih vojnika i njihovo premeštanje na područje budućeg vojničkog groblja. Savo, Srbin iz Grblja iz Crne Gore, sakupio je svoje mrtve drugove i saborce, a potom ih čuvao do svoje smrti 1928. godine živeći u kućici sagrađenoj za njega i njegovu porodicu u sklopu groblja. Nakon smrti i sam se pridružio svojim saborcima, sahranjen je na Zejtinliku. Njega je nasledio njegov sin Đuro koji je tokom Drugog svetskog rata sačuvao groblje i njegove relikvije od nacističke pljačke. Đuro umire 1961. godine i biva sahranjen uz oca na Zejtinliku, prenosi Đorđe Bojanić.
Danas je čuvar, domaćin i vodič srpskog vojničkog groblja na Zejtinliku Đorđe Mihailović, Đurin sin i Savin unuk, koji živi u čuvarskoj kućici.
Đorđe je hodajuća legenda. Energiju koju on ima, mnogi mladi ljudi nemaju. Bez obzira na godine, deda Đorđe se ne predaje, priča Đorđe Bojanić.
Iz filma saznajemo i da se Srpsko vojničko groblje na Zejtinliku nalazi u Solunu i u njegovom sklopu su smešteni grobovi srpskih, francuskih, italijanskih, engleskih i ruskih vojnika poginulih u borbama i proboju Solunskog fronta u Prvom svetskom ratu.
Kompleks groblja je podignut na prostoru na kome se od 1916. godine nalazila Glavna vojna poljska bolnica srpske vojske, u sklopu koje je nastalo i groblje za preminule koje je vremenom preraslo u današnji kompleks. Na Zejtinliku su sahranjeni izginuli i umrli srpski ratnici koji su se borili na Solunskom frontu od 1916. do 1918. godine.
Zejtinlik je dobio ime po turskoj reči za ulje (zejtin). Na tom prostoru, nadomak Soluna, je u doba otomanske imperije bila pijaca za prodaju ulja (zejtina). Iako je prestala prodaja zejtina na tom prostoru, naziv se održao među lokalnim stanovništvom do Velikog rata, prenosi Đorđe Bojanić.
Da ne zaboravimo, Kraljevina Srbija izgubila je 1.247.435 ljudi, odnosno 26% stanovnika, a 61% muške populacije starosti između 18 i 50 godina u Velikom ratu… za slobodu i odbranu otadžbine od agresora.
Predrag Nedeljković, imenovan je za pomoćnika čuvenog Đorđa Mihailovića… On kaže:“ Svakog dana počinjemo posao u pet ujutro. Na 12.000 kvadrata groblja ne sme da bude ni travčice…“ Hvala im što postoje, ovakvi ljudi… čuvari naše istorije, prenosi Đorđe Bojanić.
U filmu ćemo čuti da je Đorđe zadovoljan što će dobiti pomoć, ali priznaje da mu je žao što to nije neko iz loze Mihailovića. Kaže nam da nema sina da ga zameni i zato još radi. Priča kako ima ćerku, i da to nije posao za ženu, i da ovde treba muškarac. Priča kako noću dolaze razni ljudi, zato i spava na groblju i tako ga čuva. Kaže da je srećan što mu je Srbija poslala Predraga Nedeljkovića, koji je vrstan poznavalac srpske istorije, koji će ga jednog dana zameniti. Za Predraga kaže da je hrabar i častan čovek, a drugačiji ne može ni da bude potomak Solunca, prenosi Đorđe Bojanić.
Priredila: Srpska istorija
