Petar Bojović je jedan od samo četiri srpska generala koji je dobio čin vojvode. Međutim za razliku od Mišića, Stepanovića i Putnika o njegovom liku i delu se dugo ćutalo, a razlog za to možda leži i u činjenici da je umro nakon Drugog svetskog rata, kada su mnogi velikani pali u zaborav zbog ideološko-politčkih razloga.
Za svoja dela Nišlije su mu se odužile spomen-bistom u samom centru grada, gde se i polažu vencu povodom obeležavanja Dana oslobođenja Niša u Prvom svetskom ratu.
Petar Bojović je rođen kod Nove Varoši 16. jula 1858. godine, u skromnoj zemljoradničkoj porodici. Sa 17 godina upisuje Artiljerijsku školu i upoznaje Stepu Stepanovića i Živojina Mišića. Međutim, već naredne godine po izbijanju Prvog srpsko-turskog rata zajedno sa svojom klasom je upućen na front.
Učesnik je srpsko-turskih ratova, Srpsko-bugarskog rata, balkanskih ratova, gde se istakao tokom Kumanovske i Bitoljske bitke, posle kojih je dobio čin generala. U Drugom balkanskom ratu bio je načelnik Štaba Prve armije koja je odnela pobedu u bici na Bregalnici.
Ratna opasnost 1914. godine dovela ga je na komandno mesto Prve armije. U prvim operacijama po izbijanju Prvog svetskog rata angažovan je u borbama na zapadnoj granici Srbije.
Po proboju Solunskog fronta za ratne uspehe njegove Prve armije, general Petar Bojović je 1918. unapređen u čin vojvode kao poslednji general unapređen u ovaj čin. Pre njega u ovaj čin su unapređeni Radomir Putnik (1912), Stepa Stepanović (1914) i Živojin Mišić (1914).
Vojvoda Petar Bojović, pred odlučujući napad za oslobođenje Niša, odlučio je da pregrupiše Prvu armiju i da neprijatelja napadne između zapadne obale Morave i Pasjače, a Moravska divizija je dobila zadatak da ovlada visovima na Seličevici, angažuje svu artiljeriju i da sa juga prodre ka Nišu. Vojvoda Bojović je znao da je moral srpskih trupa bio veliki, a želja da se istraje i oslobode ropstva svoji najmiliji toliko velika da je svaka puška tada predstavljala mitraljez.
Napredujući dolinom Južne Morave, njegova vojska je oslobodila Vranje i Leskovac tokom Niške operacije, a kod Niša je 11. oktobra iz stroja izbačena glavnina nemačke Jedanaeste armije.
Nemci su u noći između 11. i 12. oktobra napustili Niš i Prokuplje, a trupe Prve srpske armije zauzele su 12. oktobra oba grada. Uskoro je u grad ušao i jedan deo francuske konjičke brigade pod komandom generala Šarla Tranijea. Moravska divizija je oko podneva 12. oktobra u potpunosti ovladala gradom.
Prilikom završnih borbi za grad njena desna kolona naišla je duž južne ivice na slab otpor neprijatelja, koji je u uličnim borbama konačno potisnut iz Niša.
U penziju je otišao u 63. godini, 1921. godine. Od 1928. godine živeo je skromno i povučeno na Vračaru u kući koju je kupio novcem dobijenim od nagrada za ratne zasluge.
Po oslobađanju Beograda krajem 1944. godine desio se jedan nemili incident u njegovoj kući za koji su, kako se veruje, bili odgovorni pripadnici pokreta Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije. Iako to do kraja nikada nije razjašnjeno, pominjalo se da su ostarelog vojvodu maltretirali i čak pretukli, nakon čega je slavni vojskovođa preminuo 19. januara 1945. godine, u svojoj kući u Beogradu. Sutradan, 20. januara, porodica je kontaktirala s komandom grada Beograda i prijavila smrt.
Pošto od komande grada nisu dobili nikakvo obaveštenje, sahranu je organizovala porodica 21. januara na Novom groblju. Sahranjen je bez vojnih počasti, uz crkveni obred, u porodičnoj grobnici. Sahrani su prisustvovali samo članovi porodice i najbliži prijatelji.
Odlikovan je Ordenom Karađorđeve zvezde 1, 3. i 4. reda, Ordenom belog orla, Ordenom Takovskog krsta, Ordenom Svetog Save, Medaljom kralja Petra Prvog, Albanskom spomenicom za organizaciju povlačenja preko Albanije, kao i mnogim drugim domaćim i stranim odlikovanjima.
Nišlije su mu se odužile spomen-bistom u parku 7. juli okrenutom ka Trgu kralja Milana, gde se svake godine obeležava 12. oktobar kao Dan oslobođenja Niša u Prvom svetskom ratu.
